Një nga gazetat më të mëdha izraelite mban qëndrim kundër ndërhyrjes së Izraelit në Jeruzalemin Lindor duke e cilësuar pushtuese dhe jo të drejtë shpërnguljen e palestinezëve
Në këtë këndvështrim është thjesht një mosmarrëveshje mbi pasuritë e paluajtshme. Por në të vërtetë, është një ngjarje që mbart pasoja shumë më të gjera. Është gjithashtu edhe një rast tjetër i shkallës së egërsisë së diskriminimit dhe shtypjes izraelite. Palestinezët që u larguan ose u dëbuan nga Jeruzalemi nuk u njihet prona e humbur.
Pothuajse gjysma e qytetit është e ndërtuar në tokat e tyre. Po cili është problemi? Hebrenjtë mund të rimarrin pjesët që ata munguan në pjesën lindore të Jeruzalemit dhe palestinezët do të shkojnë të rimarrin pronat e tyre në pjesën perëndimore. Por kjo është pika ku mashtrimi Sionist vjen në skenë: Vetëm hebrenjtë mund të padisin për të kërkuar pronat nga e cila ata u larguan ose u dëbuan. Palestinezët kanë të drejtë vetëm të harrojnë pronat nga të cilat ata u larguan ose u dëbuan.
Ky është versioni unik i drejtësisë që praktikohet këtu: Ajo që është e imja është e imja përgjithmonë dhe ajo që është e juaja – është gjithashtu e imja përgjithmonë. Në Mishna Hebre, dikush që sillet në këtë mënyrë quhet “keqbërës”. Në shtetin hebre, dikush që sillet në këtë mënyrë quhet “sionist fetar”.
Kjo padrejtësi e vazhdueshme mund të gjurmohet në ligjin më dashakeq të miratuar nga Shteti i Izraelit para se të bëhej dy vjeç – Ligji i Pronave që Mungojnë. Duhej të ishte quajtur “Ligji që Autorizon Vjedhjen e Pronës Palestineze”. Izraeli e përdori këtë ligj për të vjedhur gati të gjitha pronat private, publike, tregëtare dhe bujqësore palestineze.
Ky ligj nuk e bën përpjekjen e thjeshtë për të qenë e ndershme, e drejtë ose e dhembshur. Nuk përmban asnjë të drejtë për kompensim të drejtë, asnjë ndihmë, asnjë mirësi, asnjë konsideratë. Asgjë me përjashtim të vulës ligjore të miratimit për akte të ndyra.
Çështja është gati të dalë përpara Gjykatës së Lartë. Me sa duket, shumë vende të tjera, si Polonia, Rusia, Ukraina, Egjipti, Iraku, Maroku dhe të tjerët do të ndjekin vendimin me interes – me pak fjalë, të gjitha vendet që vodhën pronat e hebrenjve të vrarë.
Nëse gjykata riafirmon të drejtën e Izraelit për të vjedhur pronën e “humbur”, ata me siguri do të ngrenë një dolli për festime dhe do të ndihen të lehtësuar. “Ne thjesht po bëjmë atë që ju po bëni”, ata do t’u thonë me buzëqeshje përfaqësuesve nga organizatat që kërkojnë të rimarrin pronën e humbur hebraike. “Çfarë është në rregull për ju, është në rregull edhe për ne – nuk është kështu? Kështu që ju nuk do të merrni një cent nga ne. Dil përjashta!”
Dhe në një kohë kur Gjykata Penale Ndërkombëtare në Hagë më në fund po tregon interes për veprimet e Izraelit pushtues, Gjykatës Izraelite gjithashtu mund t’i jepet një goditje si rezultat i këtij episodi. Për autoritetet izraelite, Gjykata e Lartë shihet si vaksina më efektive, një xhaketë e besueshme, kundër akuzave për krime lufte. Gjyqtarët e saj gjykojnë mbi ne, kështu që gjyqtarët e Hagës bëhen të panevojshëm.
Por mbani në mend se vetëm qeveria izraelite dhe Donald Trump e njohin aneksimin e Jeruzalemit Lindor. Pjesa tjetër e botës e shikon atë si territor të okupuar për të cilin zbatohen të gjitha ligjet ndërkombëtare të luftës. Përfshirë ndalimin e largimit të personave të “mbrojtur” nën okupimin e vendbanimeve të tyre, dëmtimin e pronës së tyre ose mohimin e të drejtave pronësore të pasurive të tyre të plaçkitura.
Nuk mund të thuhet se sa i kuptueshëm do të jetë IÇ për një vendim që miraton një tjetër dëbim të një popullsie të okupuar nga shtëpitë e saj dhe sa kjo do të dëmtojë efektivitetin e Gjykatës Supreme të Izraelit si një “xhaketë mbrojtëse” për të sprapsur akuzat penale ndërkombëtare.
