Kjo është diplomaci. Dy ditë negociata që krijuan tre pika marrëveshjeje, mezi njëqind fjalë. Por gjithmonë një opsion më i mirë sesa helikopterët ushtarak në ajër dhe policia speciale në terren.
Albin Kurti, kryeministri i Kosovës, duhet pranuar – ai di të zgjedhë betejat. Gjatë vizitës së fundit të kancelares gjermane Angela Merkel dhe takimit në Tiranë, ai tha se Serbia duhet të përgatitet për reciprocitet. Ashtu si ish-kryeministri Ramush Haradinaj, i cili nuk i dyfishoi tarifat doganore për produktet nga Serbia dhe kështu e gjeti veten nën sulm si një aktor jo-bashkëpunues. Kjo është arsyeja pse ai është një ish-kryeministër dhe pothuajse përfundoi në gjykatë në Hagë.
Kurti gjeti një pjesë të marrëveshjes së Brukselit që Serbia nuk e përmbushi, targat e përkohshme të regjistrimit. Aty ku Serbia nuk ofroi një zgjidhje pas afatit të rënë dakord. Është, realisht, një lëvizje simbolike, por që godet emocionet.
Beogradi u befasua. Ata nuk mund të përgjigjeshin me kundërmasë, dhe e dinin se ishte një detyrim që nuk e kishin përmbushur, kështu që u përfshinë në retorikën klasike të sulmit ndaj serbëve. E cila kalon në Serbi, por vetëm në Serbi. Dhe aty ku viktimat janë gjithmonë serbë vendas.
Kur presidenti serb Aleksander Vuçiq pa që Kurti nuk po dorëzohej, se gjërat po ndryshoheshin rregullisht në pikat e tjera kufitare, ai nuk kishte zgjidhje tjetër veçse të provokonte një përshkallëzim të situatës në mënyrë që ta qetësonte atë. Si mund t’i paraqiste ai vendimet në publik si të nevojshme për të shmangur konfliktin, për ta paraqitur veten si paqebërës.
As Kurti nuk reagoi për këtë. Policia Speciale e Kosovës, ROSU, nuk u tërhoq, vendimi për targat ishte ende në fuqi.
BE, SHBA dhe NATO javën e kaluar thanë se kishte ardhur koha për të zgjidhur konfliktin. Ndër të tjera, Ursula von der Leyen, presidente e Komisionit Evropian, vizitoi rajonin. Një mesazh katastrofik do të ishte se ka një konflikt ndërsa jeni në rajon ose se, më keq, ajo duhet të përfundojë vizitën për shkak të konfliktit. KFOR, një forcë paqeruajtëse e NATO-s në Kosovë, doli gjithashtu në terren. Vuçiq, kuptohet, pohoi se ky është rezultati i bisedës së tij me sekretarin e Përgjithshëm të Aleancës, Jens Stoltenberg, por është e vështirë të besohet. Pas asaj bisede, Vuçiq vetëm deklaroi se ishte i kënaqur që Stoltenberg dëgjoi qëndrimin e Serbisë. Ai iu bind, askush nuk tha se e respektonte.
Ardhja e KFOR-it ishte momenti kur u bë e qartë se nuk do të kishte konflikt dhe se gjithçka duhej të zgjidhej përmes negociatave. Pastaj, në mënyrë indikative, Moska njoftoi se po i kërkonte NATO-s dhe BE-së ta largojnë ROSU-n nga kufiri. Kjo nuk ndodhi.
Dhe në negociatat në Bruksel, Serbia pësoi një humbje serioze për herë të parë. Kosova mori atë që donte dhe Serbia duhej të hakmerrej. Deklaratat pas shpalljes së marrëveshjes janë indikative. Kurti thotë se Serbia duhet të mësohet me reciprocitetin. Vuçiqi deklaroi se si tiketat ngjitëse ishin ideja e tyre. Nëse janë, pse nuk i ka shpenzuar.
Edhe pse deri në arritjen e marrëveshjes, ai në fund kërkoi që situata të kthehet në periudhën para 20 shtatorit, kur Kosova prezantoi targat e përkohshme, tani Vuçiq është pajtuar me tiketa ngjitëse. Serbët duhet të tërhiqen dhe të heqin të gjitha bllokadat. Beogradi nuk mori asgjë. Një humbje strategjike nga e cila ai nuk do të marrë mësim sepse Vuçiq, si çdo autokrat, beson se gjithçka po funksionon siç duhet.
Digresioni: se në vitin 1991, kur serbët ngritën barrikada në Kroaci, kishte një vendosmëri të tillë të bashkësisë ndërkombëtare. Por kjo është një fjali negociuese joreale.
Vuçiq vuajti shumë për ta paraqitur marrëveshjen si pozitive për Serbinë dhe politikën e saj. “Unë mendoj se ne reaguam si shtet në një mënyrë serioze, të përgjegjshme dhe të zgjuar. Ne i kemi bërë të qartë përfaqësuesve të NATO-s se nëse rrezikohet siguria e njerëzve dhe të tjerët nuk reagojnë, ne do të jemi në gjendje të mbrojmë njerëzit tanë”, theksoi Vuçiq.
Siguria e “njerëzve” u rrezikua nga loja serbe me helikopterët ushtarak, jo nga tavolina. Vuçiq thjesht nuk kishte zgjidhje tjetër veçse ta ngrinte të gjithë çështjen në nivelin e kërcënimit për mbijetesë, edhe pse bëhej fjalë për targa.
Kurti, nga ana tjetër, tha me qetësi gjatë gjithë kohës se do ta hiqte masën nëse Serbia, e cila ishte e detyruar ta bënte, do ta bënte të njëjtën gjë. Gabriel Escobar, zëvendësndihmës Sekretar i Shtetit për rajonin dhe i dërguari i posaçëm i SHBA-së për Ballkanin Perëndimor, i cili ka kaluar një pjesë të mirë të karrierës së tij diplomatike në rajon, ka thënë se Shtetet e Bashkuara mbështesin Prishtinën në reciprocitet, por u befasuan. “Sun Tzu”: Zgjidhni betejat në të cilat mund të fitoni. Kurti mori një fitore të rëndësishme. Ai duket se di si të veprojë.
Vuçiq tani po ngre zërin për nevojën për të zbatuar marrëveshjen për Asociacionin e Komunave Serbe në Kosovë, por nuk ka reciprocitet për këtë. E cila e vendos Beogradin në një pozicion mbrojtës. Dhe për atë që askush nuk po flet. Dhe ai ende duhet të shkojë në takimet e dialogut për të rënë dakord mbi regjimin përfundimtar të përdorimit të targave.
Kurti shënoi pikë në një nivel tjetër, zgjedhjet lokale të 17 tetorit në Kosovë. Mbi të cilin ky sukses mund t’i japë shtysë shtesë partisë së tij. Serbia gjithashtu ka zgjedhje në prill (3 ose 17) vitin e ardhshëm. Kjo humbje nuk ka gjasa të dëmtojë Vuçiqin sepse opozita e përgjumur ndan pikëpamjet e tij mbi politikën ndaj Kosovës (dhe Metohisë, vetëm për Beogradin dhe Moskën). Gjë që irriton më tej Perëndimin.
Administrata amerikane, me sa duket, ka vendosur të marrë hapa për të adresuar problemet në Ballkanin Perëndimor. Por në një nivel ku këto probleme paraqesin një kërcënim serioz në një nivel më të gjerë. Mjaftojnë diplomatët vendas dhe një zëvendësndihmës sekretar shteti. Mesazhi i Escobarit është në nivelin e një kërcënimi, ne do të veprojmë kundër të gjitha formave të korrupsionit. Ai kërcënoi seriozisht politikanin serbi-boshnjak Milorad Dodikun, dhe as Serbia nuk u privua nga zbatimi i mundshëm i atij vendimi.
Ka një riorganizim në BE pas fitores së SPD në zgjedhjet në Gjermani, dhe Vuçiq nuk do të shihet më me gishta në Berlin pasi ai është fotografuar me kryeministrin hungarez Viktor Orban dhe kryeministrin polak Mateusz Morawiecki. Ajo shoqëri sjell një epitet negativ. Parisi dhe Roma mendojnë njësoj.
Marrëveshja e Prespës, me të cilën Greqia zgjidhi problemet me tani Maqedoninë e Veriut, shihet model. Beogradi po ikën nga kjo, por nuk do të jetë në gjendje përgjithmonë.
Moska po lufton furishëm për ta mbajtur Kosovën një problem të ngrirë, në mënyrë që ta përdorë atë si një levë ndikimi në Beograd dhe rrjedhimisht në Ballkanin Perëndimor. Por ajo nuk është në negociata. Beogradi ka dy të tretat e tregtisë me BE-në, kryesisht Gjermaninë. Ky është një argument mbi gazin që do të rrjedhë gjithsesi nëpër Serbi, sepse tani ai duhet të arrijë edhe në Hungari.
Kina është një faktor dytësor këtu. Edhe pse ajo do të donte të ishte parësore. Dhe ndikimi i Kinës në Beograd minon më tej fuqinë e argumenteve të Serbisë në sytë e Uashingtonit dhe Brukselit. “Vëllai Xi” nuk është një model për një aleancë me Perëndimin.
Humbja strategjike e Serbisë është një lajm i mirë për arritjen e bashkëjetesës paqësore midis Beogradit dhe Prishtinës. Dhe për mesazhin drejtuar Dodikut për të zvogëluar thirrjet për shkëputje të Republikës Srpska nga Bosnja sepse ai mund ta gjejë veten nën sanksionet amerikane. Le të pyesë udhëheqësit iranianë se sa e turpshme është.
Jutarnji list është një gazetë e përditshme kroate, e themeluar dhe botuar vazhdimisht në Zagreb që nga 6 prilli i vitit 1998.
