Husami hapi derën hyrëse të shtëpisë që ndante me vëllain e tij më të vogël, Ibrahimin. Më shumë ujë vërshoi, duke e hequr derën nga menteshat e saj.
“Trupat e grave dhe fëmijëve po kalonin pranë nesh. Makina dhe shtëpi të tëra u kapën nga rryma. Disa prej trupave u futën nga uji në shtëpinë tonë.”
Uji i përfshiu edhe Husamin dhe Ibrahimin, duke i çuar më larg dhe më shpejt nga sa e imagjinonin. Brenda sekondave, ata ishin 150 m larg njëri-tjetrit.
Ibrahimi, 28 vjeç, arriti të kapte kabllot lundruese të rrymës ende të lidhur në shtyllat e tyre dhe të kapej përsëri drejt vendit ku Husam ishte ngecur. Vëllezërit i përdorën kabllot si litarë për t’u tërhequr drejt një ndërtese aty pranë dhe përmes një dritareje të katit të tretë, dhe prej andej arritën në një çati të katit të pestë ku mund të prisnin përmbytjen.
“Zona ku ishim ishte një pjesë më e lartë e qytetit,” tha Husam. “Në pjesët e poshtme nuk besoj se ka shpëtuar njeri në katin e pestë apo të gjashtë. Mendoj se janë të gjithë të vdekur. Zoti i mëshiroftë shpirtrat”.
Më shumë se 5,000 njerëz tashmë dihet se kanë vdekur në përmbytjet katastrofike që kanë goditur Libinë pas stuhisë Daniel. Kryebashkiaku i Dernës ka paralajmëruar se 20 mijë njerëz mund të kenë humbur jetën.
Përmbytja u shkaktua nga dështimi i dy digave jashtë Derna, duke lëshuar një përrua uji në qendër të qytetit.
“Derna u nda në dy gjysma nga uji dhe gjithçka në mes është zhdukur,” tha Rahma Ben Khayal, një student 18-vjeçar që arriti të shpëtonte duke u ngjitur në një çati në qytet. “Njerëzit në mes janë të gjithë të vdekur,” tha ajo.
Përroi që kaploi rrugë të tëra kishte nisur një ditë më parë si shi i dobët.
Nuk ishte e frikshme në fillim, tha Amna Al Ameen Absais, një studente mjekësie 23-vjeçare e lindur dhe e rritur në Derna, e cila tani është kujdestare e tre vëllezërve e motrave të saj më të vegjël pas vdekjes së të dy prindërve nga sëmundja.
Ndërsa pikat e shiut binin jashtë, katër vëllezërit e motrat u ulën në apartamentin e tonë të katit të parë në Beach Towers, një ndërtesë shtatëkatëshe, duke luajtur lojëra dhe duke lundruar në telefonat e tyre. Ata e veshën vëllain e saj të vogël me një jelek shpëtimi dhe qeshën.
Por me kalimin e natës së të dielës, shiu u bë më i fortë. U dëgjuan sirenat. Ata nuk mund të flinin.
“Në të vërtetë filloi rreth orës 2:30 të mëngjesit,” tha Amna, në një intervistë telefonike nga qyteti i afërt i Tobruk. “Zhurma po bëhej shumë më e fortë. Vëllai im tha se mund të shihte ujin që mbulonte rrugën.”
Ndërsa uji u ngrit, fqinjët filluan të ngjiten nëpër katet e sipërme. Amna mori macen dhe katër pasaporta dhe ata u ngjitën nga apartamenti i tyre i katit të parë në një apartament në katin e tretë. “Njerëzit po dilnin jashtë në errësirë, duke u lutur,” tha ajo. Më pas uji arriti në katin e tretë.
“Të gjithë filluan të bërtasin. Ne u ngjitëm përsëri, në katin e pestë dhe në fund u ngjitëm në katin e shtatë.”
Paniku kishte filluar. “E humba macen,” tha Amna. “Kam humbur vëllain tim të vogël për një minutë, por më pas e gjeta. Kuptova se nuk mund të qëndronim as në katin e shtatë, duhej të shkonim në çati.”
Prej aty, ata mund të shihnin fqinjët në çatinë e një ndërtese trekatëshe përballë, duke përfshirë një familje me të cilën ishin miq. Fqinjët tundnin pishtarët e telefonit në errësirë. Pak çaste më vonë, ndërtesa e tyre u përpi nga uji në errësirë.
“Ishte ndjerë si një tërmet,” tha Amna. “Ajo familje ende nuk është gjetur. Djali i tyre po i kërkon. Ne i thamë se e pamë ndërtesën e tyre që u shemb para syve.”
Disa nga familjarët e Amnës janë të zhdukur gjithashtu. Xhaxhai i saj, gruaja e tij dhe tre djemtë e tyre jetonin në një ndërtesë aty pranë që u shemb. “Telefonata jonë e fundit ishte rreth orës 21:00, ai po telefononte për t’u siguruar që ne ishim mirë,” tha ajo. “Ne nuk kemi dëgjuar gjë për të që atëherë.”
Përfundimisht, Amna ishte në gjendje të shpëtonte nga ndërtesa me të tre vëllezërit e motrat, pasi u pakësuan ujërat.
Rruga e saj ishte zhdukur plotësisht. “Ishte sikur toka të ishte çarë”, tha ajo. “Ka mbetur vetëm një zgavër aty ku ishte rruga.”
Një fqinj që ajo e njihte rrëshqiti dhe u zhduk në ujë para syve të burrit dhe djalit të saj, tha Amna. Ajo dëgjoi se shoqja e saj më e mirë, Aisha, nuk ia kishte dalë.
Katër vëllezërit e motrat ecën për orë të tëra drejt një kodre, duke kaluar trupat gjatë rrugës. Numri i të vdekurve nga katastrofa duket se do të rritet ndjeshëm. Husam Abdelgawi, llogaritari, tha se ai kishte numëruar tashmë të paktën 30 miq midis të vdekurve dhe më shumë se 200 të njohur. “Është një mrekulli që mbijetova”, tha ai.
Dëmi i vetë Dernës është katastrofik. Lagje të tëra janë shkatërruar. Shumë të mbijetuar janë duke pritur me dëshpërim për lajmet e njerëzve të dashur. Të tjerët janë në zi, për të vdekurit dhe për Dernën.
“Unë nuk mendoj se mund të kthehem kurrë,” tha Amna. “Ato rrugë ishin gjithë jeta ime. Ne e njihnim çdo cep të qytetit. Tani është zhdukur.”
