“Shqiponja shqiptare përshkon Gjermaninë. Spanja do të jetë përsëri në aksion në Dyseldorf, kësaj here përballë një përfaqësueseje të mbështetur nga ajo që është komuniteti i tretë më i madh i huaj jashtë BE-së në Gjermani, vetëm të kaluar nga turqit dhe sirianët. Regjistri i vitit 2020 e vendos atë në 317,000 persona, me shumicën kosovarë, por ka studime që e rrisin këtë shifër afër gjysmë milionit”, nis artikulli i mediumit spanjoll, Marca për diasporën shqiptare.
Në vitin 1990, gjatë rënies së regjimit komunist, 3,000 persona kërkuan strehim në ambasadën gjermane në Tiranë. Gjermania dhe Italia do të ishin destinacionet e tyre si refugjatë politikë.
Gjatë viteve, veçanërisht me luftën në Kosovë, mijëra shqiptarë lanë vendin e tyre, duke u vlerësuar se ishin mbi 800,000.
Janë mijëra histori pas tyre, shumë prej të cilave janë të pranishme këto ditë në tribuna të stadiumeve gjermane duke mbështetur përfaqësuesen e tyre. Përvoja brutale të brezave që tani shohin vendin e tyre duke u rritur dhe për të cilin shumë janë kthyer ose ëndërrojnë të kthehen.
Dëshpërimi i viteve ’90 preku pothuajse të gjitha familjet shqiptare. Gjithashtu edhe ato të futbollistëve të tyre elitë. Si Myrto Uzuni, sulmuesi i Granadës që mbeti jashtë përzgjedhjes përfundimtare të Sylvinho-s, por me flamurin e vendit të tij të gdhendur thellë në lëkurën dhe zemrën e tij. Ai është një shembull i atyre shqiptarëve të përkushtuar ndaj vendit të tyre që mund të tregojnë përvoja të jashtëzakonshme.
“Ishte tre ditë duke ecur, duke ecur dhe duke ecur nëpër male për të arritur në Greqi. Nuk ishim vetëm unë, babai im dhe nëna ime. Këtë e përjetuan mijëra shqiptarë. Unë e dija që nëse policia na ndalonte, nuk do të kisha asnjë mundësi në jetë. E kuptova se çfarë do të thotë të kesh vërtet frikë. Dhe e shihja në fytyrën e babait tim. Vetëm prisnim çdo gjë që mund të na tregonte se policia mund të ishte afër”, kujton ai për arratisjen nga shtëpia e tij në Berat, në qendër të vendit, deri në kufirin grek.
Fëmijëria e tij nuk kishte asgjë të ngjashme me idilikën. “Nuk ishte fare e lehtë. Më duhej të emigroja me familjen time nga Shqipëria në Greqi. Atëherë marrëdhëniet midis dy vendeve nuk ishin të mira. E ndjenim në çdo gjë. Unë nuk mendoja për të luajtur futboll. Vetëm doja të punoja për të ndihmuar familjen time, për të pasur mundësi të hanim. Megjithatë, në dhomën time gjithmonë ishte flamuri i Shqipërisë. Më jepte forcë. E dija që ajo që kishte rëndësi ishte buka. Dhe të dija kush ishim. Babai im gjithmonë më thoshte se ishim shqiptarë, se kjo ishte gjaku ynë dhe se kjo nuk ndryshohet. Si familja”, shpjegon ai.
Ditë mjerimi, të qenurit ilegal, të jetuarit nga bujaria e atyre që kishin vetëm pak më shumë se ata. Një ashpërsi e tillë që Myrto nuk është në gjendje të gjejë momentin më të vështirë. “Ishte gjithçka. Sepse ishte të mos kishe asgjë. Unë nuk isha një fëmijë si të tjerët, me një jetë të mirë. Shkoja në stërvitje dhe ata kishin rroba, flisnin për ushqimin në shtëpi, kishin këpucë… Unë, falë miqve të mi grekë, kisha rroba që më jepnin. Më jepnin këpucë për të stërvitur. Nuk kisha këpucë futbolli. Gjithmonë do të jem mirënjohës ndaj njerëzve që më ndihmuan”, kujton ai.
E tregon dhe sytë i shkëlqejnë ndërsa kujtesa rikthen fëmijën që ngjitej në majat e ashpra të orografisë shqiptare në kërkim të një të ardhmeje. “Më rrënqethet ende lëkura kur mendoj për ato ditë. Shumë herë flas me babain dhe ai gjithmonë përfundon duke qarë. Ai është ai që di më shumë se çfarë kemi vuajtur. Nuk dua të jetoj përsëri atë, por e di që shumë njerëz në botë do të vuajnë”.
Ajo dramë e përjetuar nga mijëra njerëz forcoi lidhjen me tokën e tyre, me gjakun e tyre, me atë që linin pas. “Kjo është Shqipëria. Dhe njerëzit në Shqipëri vdesin për himnin, për flamurin. Kemi një lidhje të madhe me njerëzit tanë. Motoja jonë është të qëndrojmë pranë atyre që nuk kanë asgjë: sot kam unë dhe nesër mund të jesh ti. Dhe nëse jo, nuk ka problem, do të vazhdojmë përpara gjithsesi”, shpjegon lojtari i Granadës.
E tashmja e tij e mirë nuk bën që e kaluara të humbasë në mjegullat e kohës. “E di historinë që kam pas. Prandaj në çdo ndeshje jap gjithçka që kam, sepse nuk dua të jetoj përsëri ato gjëra. Nuk dua të humbas kohën dhe pastaj të pyes veten pse nuk bëra këtë apo atë. Vlerësoj çdo moment. Dhe kaq. Tani jam i lumtur. Jam krenar për veten time, që tani kam një jetë të mirë. Që familja ime, që ka sakrifikuar gjithçka për mua, është gjithashtu mirë. Familja është e vetmja. Tani një fëmijë shqiptar mund të shohë tek unë një shembull se mund të arrijë pa pasur asgjë”, përfundon Uzuni me zemrën e tij shqiptare.
