Kujtime po më çohen tash
nga foshnjëria ime,
dhe druaj se vdekja këtej afër
po fluturon…
E thom se druaj
për mos të thënë se vuaj.
Rrëmbeva dje një cinxër mbi një pishë:
mu si në atë kohë
kur xorrobir akoma i djallosur
nëpër diell unë veja e nëpër vohe
duke kapërcyer kufinj,
a nëpër erë
ca herë.
me një turlurit ndër dhëmbë
dhe lëshoja këndej e andej ndonjë notë
tek po mundohesha më kot
himnin për ta nxjerrë
të Skënderbeut…
Lluka Perone: Buzë detit
Nata po ra.
Buzë detiti qëndroj
e ruanj yjzit të ndriçëm.
Nga deti
si lutësi e lehtë,
valazit më sjellin
shpresën e vllezërisë.
Shkrehet nj’yll
e un’ shërtonj.
Vorea Ujko: Mbrëmja
Suvala te zalli i detit,
vjen e leht’ e më puth këmbët,
ashtu vjen mbrëmja
e më puth ëndrrat.
Zemra fluturon e i vete pas
e ruan kur ulet mbi degat,
kur mbëllin syt’ e shtëpivet.
Erret jeta!
E derdhet kah hija e saj
kënga e qetm’ e ylëzvet
mall i gjëravet që s’janë.
Pietro Napolitano: Hapa derën
Një ditë që binte borë
hapa derën
e hyri një zog.
Një këmbë të thyer e kish
e mua më erdhi keq.
E mbështolla menjëherë,
i dhashë të hajë,
këmbën ia lidha,
dhe e lëmova.
Shkuan tri ditë,
nuk binte më borë:
dielli në qiell
shkëlqente
hollë.
Hapa derën
me zogun në gji:
e mbajta mirë si tim bir.
Të mirën time ai harroi,
më qukati
e fluturoi.
Xhuzepe Skiro di Modika: Mërzim
Qielli
sot vuri një brez resh
të zeza
mbi shpitë tona.
Jam ulur,
si një herë edhe mëma ime,
afër zjarit.
Maçja
flë te hiri pranë meje,
dhe prapa mive
rrjedh në gjum’.
Ngadalë errësira vret
dritën e ditës
dhe humb më poshtë te gjumi
njerëzi.
Vdiset shtu
tue jetuar në mërzim?!…
Xhuzepe Skiro di Maxhio: Neve, poetëve arbëreshë
Kështu e trashëguam
këtë botë arbëreshe
si kristal
nga duart e punuar
me stoli thjeshtësie;
e ne mirë e zgjodhëm
që ta ruajmë
kësisoj,
sesatë shkojmë
duke kërkuar
xixëllime të reja
në vise të tjera!
Karmell Kandreva: Gjuha arbëreshe
Gjuhë e bukur ti je
ndër shertime e ndë hare
ngë të mundi mosnjeri
për shumë mot, mos vdis nani.
Ngrëhi gjithë, o arbëreshë!
Fitn’je mbrenda jahst’, ndë sheshë
gjuhën ju nëng kin t’harroni
edhe të tjerëve kin ja mbësoni.
Dita çë ka t’ju bënj litinj
maj ndë jetë ka të vinj.
Ju kin të fitni sembr di
se si qe njera nani.
Kate Xukaro: Absurde është jeta
Nuk mjaftojnë ëndrrat e zemrës
për të shkrirë vargjet e akullit.
Burgjet e botës janë të pafund
dhe të ftohta si netët e dimrit.
Absurde është jeta;
si hyllnar i shuar në dhomë të errët,
veç ëndrra të jep
për t’i shkrirë vargjet e akullta.
Francesko Altimari: Moj, nënë Shqipëri
Me sa mall, sa dashuri,
ne të shikojmë, moj nënë Shqipëri.
Sot te dheu yt i bekuar
“gjaku i shprishtë” u ka bashkuar:
gjaku arbëresh, gjaku shqiptar,
nuk janë veç, nuk janë të shpërndarë!
E kjo urë që te Adriatiku,
rindërtuar ne kemi sot,
do të jetë një urë “çeliku”
si kështu, nesër e në çdo mot!
Me sa mall, sa dashuri,
ne të shikojmë, moj nënë Shqipëri.
Xhuzepe del Gaudio: Edhe të thosha
Edhe të thosha kaq e kaq herë:
Të dua, të dua, të dua Arbëri!
Sa kokrriza ka deti,
nuk do të të tregoja kurrsesi
sa mirë të dua!
Edhe sikur të të përqafoja kaq herë
sa janë yjzit në qiell,
nuk do ta derdhja dot gjithë mallin
që kam në shpirt.
Sepse unë jetoj gjithë për ty,
vetëm për ty unë gëzohem,
vetëm për ty këndoj e mendoj,
o e bukura Arbëri!/ ObserverKult
