Berat Buzhala
Në këtë agim të fushatës elektorale dhëmbët e lëvizjes nuk janë më aq të mprehtë sa ishin para dy vjetësh.
Mënyra se si ra kjo qeveri e ka dëmtuar më së shumti PDK-në e Veselit. Ky subjekt menjëherë pas sabotazhit që Haradinaj ia bëri koalicionit, e ka shtypur butonin SOS, duke kërkuar ndihmë nga shefi faktik i partisë, z. Thaçi. Mirëpo, mënyra se si i erdhi fundi këtij koalicioni nuk është që i ka shkuar për shtati shumë as LVV-së, e cila më me shumë dëshirë do ta kishte rrëzuar atë, e jo që ajo të shembej përbrenda.
Për të arritur një rezultat të mirë në zgjedhje është tepër me rëndësi se si shkohet në zgjedhje. Parimisht ai që e rrëzon qeverinë, ai shpërblehet më së shumti nga votuesit. Kurse në rastin konkret kjo është edhe më e theksuar: për herë të parë në këto 10 vjet dikush e rrëzoi PDK-në nga pushteti, duke e lënë atë në përpëlitje për të kërkuar rrugë që të mos mbahen ato. Deri më tash, prej vitit 2007, ka qenë PDK-ja që i ka befasuar të tjerët. I ka hedhur nën kamion sa e sa partnerë, sa herë që e kanë parë një interes elektoral. Viktima e fundit ka qenë LDK-ja.
Do të kishim krejt tjetër muzikë nëse kjo qeveri do të rrëzohej nga mocioni i LDK-së-LVV-së. Këta do të organizonin fushatën zgjedhore mbi ketë premisë. Do ta portretonin koalicionin PAN si koalicion të dobët, të korruptuar dhe të përçarë. Tash, sa paku këto ditë, në “pole position” është AAK-ja, lideri i të cilës i befasoi të gjithë me lëvizjen e tij, më së shumti PDK-në dhe Thaçin, të cilët nuk e pritnin një hapje të tillë.
Sido që të jetë ende nuk ka marrë fund çdo gjë. AAK-ja thjesht e ka hapur lojën me një lëvizje të paparashikueshme të shahut. Tash lëvizjen e dytë i duhet ta bëjë presidenti Thaçi.
Nëse gjërat komplikohen, nëse zgjedhjet nuk mbahen në afatin e duhur, atëherë topi do të rikthehet prapë në Kuvendin e Kosovës. Opozita aktuale, LDK-ja dhe LVV-ja ka mundësi që ta marrin prapë kontrollin, duke e pamundësuar krijimin e çfarëdo qeverie të re.
Mirëpo, për momentin nuk kemi alternativë tjetër përveçse këtë analizë ta zhvillojmë, duke e marrë të mirëqenë faktin që në shtator do të kemi zgjedhje.
Nëse kjo është kështu, atëherë ku është LVV-ja? Cilat janë gjasat e saj.
Çdo palë zgjedhje janë të rëndësishme për subjektet politike, mirëpo këto zgjedhje për LVV-në janë kritike, janë “do or die” (bëje ose vdis). Ky subjekt është në skenën politike, si lëvizje politike, që 10 vjet. Që dhjetë vjet aktivitetin opozitar, për të cilën gjë më shumë nuk jam pajtuar se sa jam pajtuar, e ka kryer për mrekulli. LVV-ja dhe Kurti kanë qenë të pakompromis me pushtetin.
Konsistenca politike është arma e tyre më e fortë. Shpesh kjo armë ka qenë vetëvrasëse për ta. Janë të parët dhe të vetmit që për asnjë moment nuk i kanë besuar Thaçit dhe PDK-së, prej kur këta janë në pushtet, qoftë në qeveri ose në presidencë. Parimisht veprimtaria e tyre ka qenë “jo” për çdo gjë që Thaçi e PDK-ja kanë thënë “po”.
Nëse LDK-së dhe AAK-së në momente të caktuara u janë dridhur gjunjët përpara këtij tundimi, një gjë e tillë nuk u ka ndodhur LVV-së dhe Kurtit.
Në vitin 2017, pak përpara se të ndahej një pjesë e LVV-së për të formuar PSD-në, duket sikur ky subjekt politik e kishte rrumbullakuar ciklin politik. Ky vit ka qenë viti ideal kur ky subjekt do të duhej të kishte përfunduar në institucione. Ishte realizuar pjekja e plotë e saj. Sikur për çdo gjë që ka jetë, edhe për partitë politike, pas ciklit të pjekjes së plotë ka rrezik që vjen një fazë tjetër, ajo e hibernimit, që të mos themi dekompozimit. Për të arritur prapë në pikën kritike kërkohet edhe një cikël tjetër i plotë.
Sigurisht që tash as Kurti e as njerëzit rreth tij, nuk mund të dalin dhe të deklarojnë që “jemi në fazën e hibernimit politik, kështu që kërkoni të tjera alternativa politike”.
Një Vetëvendosje e votuar fuqishëm në këto zgjedhje nuk do të ishte, tashmë, një fitore për Kurtin, i cili atë e korri përpara dy viteve. Tash kjo do të ishte një fitore për ne të tjerët.
Për dallim nga viti 2017 kur ky subjekt politik kishte shumë pasion, shumë mllef, shumë dëshirë për hakmarrje. Një gjë e tillë i ka anët e veta negative dhe ato pozitive.
Pozitive, sepse kur ka pasion dhe mllef ka më shumë aktivizëm dhe mobilitet. Thirrjet për përmbysje të rendit kushtetues, thirrjet për burgosje masive, për linçime, janë atraktive për një pjesë të militantëve. Kjo shërbente si karburant për lëvizjen. Nëse partitë tjera i paguajnë militantët e tyre, i korruptojnë me vende të punës, LVV-ja këtë e bënte me frymëzim.
Kishte shumë viktima që PDK-ja ndër vite i ka lënë në rrugë dhe që e kërkonin saktësisht këtë gjë që e premtonte LVV-ja. Që Thaçi dhe Veseli, e pse jo edhe të tjerët rreth tyre, e në ndonjë rast edhe unë, të tërhiqeshin zvarrë. Që drejtësia ndaj tyre të realizohej në të gjitha shkallët, brenda disa orëve ose minutave.
Anët negative të kësaj fryme janë se pasioni dhe mllefi, derisa në njërën anë e rrisin adrenalinën, në anën tjetër, tek një shumicë e madhe e njerëzve, e rrisin frikën. Janë të paktë ata njerëz, ato familje, që do të dëshironin të jetonin në një shtet dhe në një shoqëri ku do të linçoheshin dhe tërhiqeshin zvarrë figurat e ndryshme politike, ose publike, qofshin ata edhe fajtorë. Secili njeri e meriton një trajtim dinjitoz. Madje edhe Thaçi. Ata do të donin të jetonin në një shtet pa Thaçin e Veselin, mirëpo jo sipas kushteve të LVV-së.
Pra, kjo situatë e rriti LVV-në deri në maksimumin e mundshëm për një lëvizje jokonvencionale, mirëpo dëshira e fortë për një fitore të plotë, pa aleat, e la atë jashtë pushtetit.
Pas kësaj humbje, e cila edhe mund të rikuperohej disi, sepse LVV-ja do të vazhdonte të ishte forca më e madhe politike në vend, ndonëse në opozitë, ky subjekt e mori goditjen e dytë të rëndë. Një numër i figurave të rëndësishme politike u goditën nga oligarkët, që operojnë në vendin tonë në shumë nivele. Biznesmenët e pasur nga Peja, që kontrollojnë edhe mediat në masë të madhe, i janë frikësuar jashtëzakonisht shumë Albinit, që ndoshta është i vetmi politikan, prej këtyre të mëdhenjve, që nuk është shitur në pazarin e Pejës, aty ku shiten njerëzit e gjallë.
Në këto rrethana, kur ende nuk ka marrë fund çdo gjë, Albini duhet ta shpëtojë atë çfarë mund të shpëtohet. Ai nuk do të duhej të kënaqej duke qëndruar në opozitë dhe duke i identifikuar fajtorët. Përpara se të kërkojë arsye për të mos u futur në qeveri, ai duhet të kërkojë arsye për t’u futur aty.
Nëse nuk gaboj Gordon Brown, ish-kryeministër i Britanisë së Madhe, ka thënë se për vendin mund të bësh më shumë duke qëndruar një ditë në qeveri sesa 1000 të tjera në opozitë. Për shkak të gjithë këtyre që u thanë më sipër, për shkak të zhvillimeve të fundit në këtë parti, Albini sigurisht që e ka të qartë që si i vetëm nuk do të këtë mundësi t’i fitojë zgjedhjet.
Ky tren iku në vitin 2017. Nëse ai vërtet dëshiron të shohë ndryshim në vendin tonë, ai nuk duhet të frikësohet nga partneritetet politike parazgjedhore, e as nga pjesëmarrja në qeverisje.
Nuk duhet të frikësohet nga pjesëmarrja në qeveri dhe as pjesëmarrja në përgjegjësi. Askush nuk do ta gjykojë atë në të ardhmen nëse partnerët brenda koalicionit nuk do të sillen konform standardeve të tij. Kurse, gjithashtu, nuk duhet ta kufizojë veten vetëm te një partner i mundshëm parazgjedhor. Sigurisht që PDK-ja nuk duhet të jetë assesi në menynë e LVV-së, mirëpo momentalisht – nëse nuk ka diçka që ne të tjerët nuk e shohim dhe nuk e dimë – Albini dhe Vetëvendosja janë duke shpenzuar energji të tepërt në komunikim me Lidhjen Demokratike të Kosovës. Logjikisht një aleancë e tillë është më e duhura, mirëpo trokitja e tepërt vetëm në atë derë sikur e ka rritur arrogancën e LDK-së. Për t’i forcuar pozicionet me LDK-në, Albini duhet ta ketë në radarin e tij edhe AAK-në, e pse jo edhe Nismën. Njëra prej mënyrave për ta tërhequr LDK-në do të ishte kur kjo e fundit do ta shihte me sy rrezikun e një aleance tjetër të LVV-së. Në këtë rast LDK-ja do ta shihte veten fare lehtë në opozitë edhe për disa vite të tjera, potencialisht bashkë me PDK-në. Pastaj pazari që do të mundë të nxirrej me AAK-në dhe Nismën vështirë që do të mundë të realizohet me LDK-në.
Gjithashtu, Albini, përveç që nuk duhet të jetë peng i vetëm një alternative, LDK-së, nuk duhet të jetë peng as i vetëm një pozicioni institucional, pozitës së kryeministrit. Ai nuk duhet ta vlerësojë aq lart këtë pozicion. Praktikat e huaja po tregojnë që ka mjaft pozita të tjera interesante në institucione, që do të mundë t’i hynin në punë. Për shembull unë sot nuk e di kush është kryeministër i Italisë, ndërsa në çdo kohë unë e di kush është ministër i Brendshëm dhe zëvendëskryeministër i saj. Ideologjia e Salvinit duhet përbuzur, mirëpo jo edhe pragmatizmi i tij politik. Ai ka treguar që edhe duke qenë në institucione, edhe duke qenë thjesht një ministër, mund ta katapultojë veten fuqishëm në skenën botërore. Nëse për Italinë dora e hekurt kundër emigrantëve është politikë populliste, në Kosovë luftimi i krimit dhe korrupsionit do ta kishte efektin e njëjtë politik. Qytetarët e Kosovës, ata që kanë pritje të mëdha nga LVV-ja, tashmë dëshirojnë ta shohin këtë subjekt politik në pozita ekzekutive. Ata i kanë bindur të gjithë që si parti opozitare e kanë kryer misionin e tyre në mënyrë perfekte.
Qëndrimi i Vetëvendosjes në opozitë për një dekadë është mësim mjaft i mirë për udhëheqësit e kësaj partie. Mirëpo, ata duhet t’ia vënë pikën diku. Na kanë bindur që në partitë e tjera ka hajna dhe keqbërës, na kanë bindur që ata janë të kapur, që janë të paditur. Por çfarë pastaj? Cila është rruga? Partitë politike nuk janë organizata joqeveritare. Konstatimi i problemeve nuk mjafton. Ato duhet të gjejnë rrugë, pa marrë parasysh çmimin, për ta ndalur degradimin. Për ta ndalur degradimin në REPUBLIKËN e Kosovës.
