Gruaja e ish presidentit të Jugosllavisë Sllobodan Millosheviq, Mira Markoviq rrëfen për jetën e saj që po e kalon në mërgim.
Kjo urrejtje, tani e lirë dhe përfundimisht e manifestuar, është një hakmarrje për nënshtrimin që ata vetë i kanë imponuar.
Nga gruaja më e fuqishme në vend për të jetuar në mërgim – kështu mund të përshkruhet shkurtimisht rruga jetësore dhe politike e Mira Markoviq, gruaja e ish presidentit serb dhe Jugosllavisë Sllobodan Millosheviqit.
Dhe cila është “historia e saj e huaj”?! Në pjesën e dytë të rrëfimit për “Kuririn”, transmeton Periskopi, Markoviq flet hapur për gjithçka – një gjyq që është luftuar kundër saj në Beograd për pesëmbëdhjetë vjet, akuza për vrasjen e kundërshtarëve politikë gjatë viteve 1990, shpërbërja e Jugosllavisë, si dhe rënien e pushtetit në vitin 2000. Ajo gjithashtu zbulon se si jeton sot në Moskë dhe se si ajo parashtroi se miqtë e saj të mëparshëm e “kanë harruar shprehimisht”.
Në Beograd, ju jeni akuzuar për abuzime të supozuara gjatë ndarjes së apartamenteve shtetërore për një dekadë, prandaj Serbia ka lëshuar një urdhër për ju?.
“Unë nuk kërkova që dikush të merrte një apartament, as nuk më kërkoi. Mbesa ime gjithashtu kishte një apartament dhe një punë në Pozharevac, ku jetonte. Ky apartament i vogël u ble nga dikush që donte të shkonte në krye të shtetit dhe familjes së tij në këtë mënyrë. Unë nuk kam konflikt me ligjin. Qëllimi i interpolit ishte të destabilizonte Slobodanin në burg, të pengonte mbrojtjen e tij, të kërcënonte shëndetin dhe jetën e tij me përndjekjen time. Ai nuk është më atje, por persekutimi i cili i bëhet atij akoma vazhdon.”
A do të ktheheni në Serbi nëse jeni të liruar nga akuzat në gjykatë? – Nuk mendoj kështu. Unë kam humbur gjithçka. Vendi, njerëzit, bisedat, shtëpia ime, erërat, tingujt, dielli, qielli, lule, zogjtë, muzika …
E pyetur se si ajo jeton në Moskë, ajo përgjigjet “Unë kam qenë e përfshirë në të kaluarën për dekada dhe unë kisha nevojë të mbyllja veten time për një kohë të gjatë. Epo, nuk e kam bërë këtë tani. Po shkruaj. Qëkur kam qenë këtu, kam botuar tetë libra dhe dy të Sllobodanit. Një – fjalimet e tij “Një kontribut në historinë e shekullit të njëzetë” dhe tjetri – intervistat e tij nën titullin “Lufta e Luanit”. Ishte një punë e madhe. Mblodha dhe organizova materialin për tre librat “Letra për Liri” – këto janë letra të marra nga e gjithë bota dhe nga vendi ynë gjatë pesë viteve të kaluara në burg. Shkroi parathënien për librin “Unë jam akuzues”, këto janë deklaratat e tij hyrëse në gjykatë, dhe për librin “Unë e di kaq shumë”, këto janë kontributet që shumë njerëz nga vendi dhe bota shkroi për të. Unë gjithashtu dhashë shumë intervista, dhe shumë nga tekstet e mia të tjera u botuan brenda dhe jashtë vendit. E ktheva kohën time të lirë në punë. Por kjo kohë pune ka një avantazh të rrallë – shkruaj kur dua dhe sa dua. Kam lexuar, shumë libra. Përveç dy, të gjitha janë të reja, të botuara në këtë shekull. Po dëgjoj muzikë, kryesisht ruse. Kam marrë disa këngë dhe pendohem. I shmangem monologeve, parashikimeve laike, analizave agresive dhe konvencionaliteteve banale. Tani unë mund të bëj gjithçka. Gjatë ditës, kam shumë kontakte telefonike.”/Periskopi/
